حوالحق

خون

گفته مي‌شود كه آب مايه حيات است و زندگي جانداران به‌ آن وابسته است، اما اگر آب مايه حيات موجودات است اين خون است كه مايه حيات جوامع و اديان الهي است. آري خون، خون هميشه مزارع اسلام را آبياري كرده و به پاي آن سوخته تا اسلام را بر همه عالم سايه گستر سازد، نه آب. شايد اولين خون، خون قابيل بود كه مزارع اسلام را آبياري كرد. اگر آب مايه حيات است چرا ابراهيم مي‌خواهد خون، آنهم خون عزيزترينش، را به درگاه معبودش عرضه دارد؟

بعضي‌ها گفته‌اند اسلام دين شمشير است و به زور شمشير تا به اين مقام و مرتبه صعود كرده است. ولي اسلام نه به‌زور شمشير كه به خون جوانان و حقانيت خود اين تابع صعودي را تعريف و اثبات كرده است و سوار بر آن مي تازد. اگر حمزه، عموي بزرگوار پيامبر اكرم، خون خود را به رگ‌هاي اسلام تزريق نمي‌كرد چه‌كسي مي‌گويد كه اسلام پا مي‌گرفت؟ اگر پيشاني مبارك عدل و قران ناطق در مسجد كوفه شكافته نمي‌شد و اسرار الهي را فاش نمي‌ساخت، اسلام راه به كجا مي‌كشيد؟

آري اسلام به خون پربار شده است و اين خون نه همه جا، بلكه در جاي خاص خود بايد به رگ‌هاي اسلام تزريق گردد. چنان كه روزي اقتضاي زمان حكم مي‌كند اين خون بايد در خانه خدا و مسجد كوفه به رگ‌هاي اسلام تزريق شود و روزي حكم صادر مي‌شود كه اين خون نه تنها بيرون از خانه خدا و كعبه بلكه حتي بايد بيرون از وادي مكه و در دشتي كه بين دو رود از تشنگي از نفس افتاده و زير آفتاب داغ در حرارت جان‌سوز به حال مرگ افتاده به رگ‌هاي اسلام تزريق شود، شايد قطره خوني براين  وادي ريخته شود و به آن كه مورد بخل رود‌ها قرار گرفته جاني تازه بدهد و آن را از ريگزار به گلستان مبدل كند.

وقتي خون علي اصغر روي زمين ريخته بود و سرشار از انرژي پتانسيل كه فقط نيازمند قطره‌اي بود تا به جنب و جوش درآيد و پايه‌هاي ظلم و بي‌داد را متزلزل ساخته و آن را واژگون سازد، آب خود را در پستوي دجله و فرات به خواب زده بود و دم برنمي‌آورد. آن روز نيز خون از جنس عدالت بود كه به خون پشت سد تزريق شد، خون به جوش آمد و از سرعتي كه پيدا كرده بود به نور تبديل شد و بر گل‌هاي اسلام تابيد.كه اين گل‌هاي اسلام بايد از نوري غير از نور خورشيد بهره مي‌بردند و اين فرات و آب فرات و دجله و آب دجله بودند كه قصد جان اسلام را كرده بود.

باز هم بگوئيد آب مايه حيات است. اگرآب مايه حيات است، چرا سينه حسين(ع) نيستان شد؟؟

شبگرد:

اهل خراباتم

پیشه ام نقاشی است

سر سوزن ذوقی است

همه دارائی من

میکشم نقشی از صافی می بر صبو

شبگرد:

ای که روز و شب را از من گرفتی

چون سکوت خلوتم دیدی به جانم رخنه کردی

تو که دین و دلم از من ببردی

چرا دیگر اینهمه عشوه و ناز

بیا و دمی دمساز ِ دل ِ بی کسم باش

که کلید طلسم ِ دلم را 

در نگاه آتشینت دیدم ای یار

چو گم گشتم در سیاهی دو چشمات

دلم ازکف برفت و من گشتم آزاد

شبگرد:

منو تبعید میکنن که از تو درو بشم،

آخه از دوری ِ تو رنگ ِ خزونی میگیرم

روی ِ خاکا میریزم، زیر پاها می مونم

نه...

باورم نمیشه که دور از تو بتونم

لحظه ای سر بکنم

همه هستی ام تویی، ای گل ِ امید ِ من

من که بی تو واسه بودنم بهونه ای رو ندارم

اگه دور از تو باشم رنگ خزونی می گیرم

با تو باشم میدونی

تو دل ِ دشت هم که باشم، گُل ِ عشق رو می کارم

سایه میسازم برات حتی اگه با پیرهنم

جبهه میسایم برات گرچه بگن که ملحدم

نه..

باورم نمیشه که دور از تو بتونم

لحظه ای سر بکنم

اگه دور از تو باشم رنگ خزونی می گیرم

اما گل ِ عشق ِ من نمیشه زرد

حتی اگه من رنگ خزونی بگیرم

واسه دیدنت بازم دل ِ خاک رو میشکافم

دل ِ خاک رو میشکافم واسه دیدنت بازم

شبگرد:

سالهاست در انتظار ستاره شبها نخوابیده ام

روز را به زیر شلاق ظلم نالیده ام

ندارم امید نوری ز هیچ روزنی

کنون وقت آن است خود بیافروزام آتشی.

شبگرد:

سر دل خود به كس نگفتم

سر دل خود به دل نهفتم

تا كس نشود خبير ز سرم

از دل خود مرداب ساختم

الگوي خود از علي گرفتم

رو كرده به سوي چاه رفتم

دست و دل خود ز خاك شستم

در خلوت دل به خاك خفتم

تقديم به روح پدر عزيزم(شبگرد)

پدرم ، تو در هيچ شعري نگنجيده‌اي

نه.....

آهنگ هيچ شعر و ترانه‌اي، آهنگ سنگينت را تاب ندارد

چه جاي تعجب كه شعرم هيچ آهنگي ندارد

با آن همه بزرگي و شكوه تو را چگونه در شعر بگنجانم

رنج تحمل تحصيل ده فرزند را كدامين شعر تاب مياورد؟

رنج بيسوادي كه خود كشيدي چطور؟

دست نوازشي كه بر سر شعرم مي‌كشي آهنگ شعرم را دگرگون ميكند

كه دستان زبرت شعرم را شخم ميزند

بسان تراكتوري كه با آن زمين اهالي دِه را شخم ميزدي

تلخي روزهايي كه من نبودم و خودت با حلم برايم تعريف كردي

جز بر چهره خودت سيل اشك جاري ميكند

تو با سكوتت بزرگي و استقامت كوه را به سخره گرفتي

كوه همراه اسمت كه ميايد كوره با ذهنم همنشين ميشه

كوره كه با اسمت هم نشين ميشه اشك با چشمانم مهربون ميشه

كاش بودي و من پاهاي پخته در كوره‌ات را بوسه باران مي‌كردم

چقدر بي انصافه، خدايي كه سيل آتش دنيا را به رويت باز كرد

 آن دنيا جز در باغ‌هاي بهشتش از تو پذيرايي كند

سخته بستن شعري كه تو متنش باشي

كاش همنشين خداي با انصاف باشي